صحبت کردن نوجوانان درباره احساسات خود

تشویق نوجوانان به صحبت کردن درباره احساساتشان، نیازمند صبر، درک و ایجاد فضایی امن و بدون قضاوت است. در ادامه، چند راهکار کاربردی برای کمک به والدین و مربیان در این زمینه آورده شده است:

فضای امن و پذیرنده ایجاد کنید؛

شنونده فعال باشید؛

سؤالات باز بپرسید؛

همدلی و همدردی کنید؛

الگوی مناسب باشید؛

از قضاوت و انتقاد اجتناب کنید؛

فعالیت‌های مشترک برای تقویت ارتباط داشته باشید؛

به مرزهای عاطفی آن‌ها احترام بگذارید؛

به نشانه‌های غیرکلامی توجه کنید.

با به‌کارگیری این راهکارها، والدین و مربیان می‌توانند نوجوانان را تشویق کنند تا احساساتشان را بیان کنند و در نتیجه، روابط عاطفی نزدیک‌تر و سالم‌تری با فرزندان خود برقرار نمایند.

ایجاد فضای امن و پذیرنده

نوجوانان نیاز دارند که احساس کنند در محیطی امن و بدون قضاوت قرار دارند. اگر والدین یا مربیان با دلسوزی و توجه به صحبت‌های آن‌ها گوش دهند، بدون اینکه آن‌ها را سرزنش کنند یا نصیحت‌های نابه‌جا ارائه دهند، نوجوانان احساس راحتی بیشتری برای بیان احساسات خود خواهند داشت. ایجاد فضای امن و پذیرنده برای نوجوانان به این معناست که آن‌ها احساس کنند می‌توانند بدون ترس از قضاوت، انتقاد یا طرد شدن درباره احساسات خود صحبت کنند. این فضا به نوجوانان اطمینان می‌دهد که مورد احترام و حمایت قرار می‌گیرند.

شنونده فعال

به جای صحبت کردن و تلاش برای حل مشکل، شنونده فعال باشید. این به معنی گوش دادن با دقت، توجه به زبان بدن، و نشان دادن این است که احساسات و تجربیات آن‌ها مهم است. گاهی اوقات تنها نیاز نوجوانان این است که کسی به آن‌ها گوش دهد. شنونده فعال بودن به نوعی مشارکت کامل در فرآیند گوش دادن است، به‌طوری‌که نوجوان احساس کند که شما به‌طور واقعی به او توجه دارید و برای حرف‌هایش ارزش قائل هستید. این روش کمک می‌کند تا نوجوانان احساس کنند که شنیده می‌شوند و حرف‌هایشان مهم است. شنونده فعال بودن نه تنها به تقویت ارتباط میان والدین و نوجوان کمک می‌کند، بلکه به نوجوان این حس را می‌دهد که ارزشمند است و احساساتش مهم است

نشان دادن همدلی و همدردی

یکی از مهم‌ترین روش‌های نشان دادن همدلی، بازتاب دادن احساسات نوجوان است. این به معنای بیان کردن احساسات آن‌ها با کلمات خودتان است تا نشان دهید که شما آن‌ها را درک کرده‌اید. نشان دادن همدلی و همدردی یکی از کلیدهای برقراری ارتباط موثر با نوجوانان است. همدلی به معنای درک احساسات و تجربیات دیگران از زاویه دید خودشان است و همدردی شامل نشان دادن حمایت و همراهی با آن‌ها در لحظات سخت است. همدلی با احساسات نوجوانان بسیار اهمیت دارد. به جای اینکه احساسات آن‌ها را کم‌اهمیت جلوه دهید یا آن‌ها را متهم به اغراق کنید، بهتر است نشان دهید که درکشان می‌کنید و تجربیاتشان برایتان اهمیت دارد. به عنوان مثال، می‌توانید بگویید: "می‌فهمم که الان چقدر سخت است."

الگوی مناسب

الگوی مناسب بودن یکی از بهترین روش‌های تربیتی و تأثیرگذاری بر نوجوانان است. نوجوانان به‌طور ناخودآگاه از والدین و بزرگسالان اطراف خود الگو می‌گیرند، به ویژه در مورد رفتارهایی که با احساسات و چالش‌های زندگی روزمره مرتبط است. الگو بودن به معنای این است که شما به‌عنوان والد یا مربی، با رفتارها و تصمیم‌گیری‌های خود، مسیری را به نوجوان نشان می‌دهید که آن‌ها نیز بتوانند از آن پیروی کنند. والدین باید خود الگوی باز بودن درباره احساسات باشند. وقتی که خودتان درباره احساساتتان صحبت می‌کنید، نوجوانان نیز احساس می‌کنند که این کار عادی و پذیرفتنی است. به‌عنوان‌مثال، می‌توانید در موقعیت‌های مختلف از احساسات خود بگویید و از آن‌ها هم بخواهید نظرشان را بگویند.

پذیرش و احترام به مرزهای عاطفی

پذیرش و احترام به مرزهای عاطفی یکی از اصول کلیدی در برقراری ارتباط سالم و مؤثر با نوجوانان است. مرزهای عاطفی به نیازهای فرد برای حفظ حریم شخصی و امنیت روانی اشاره دارد و به‌ویژه در دوران نوجوانی که فرد به‌دنبال استقلال و هویت فردی است، اهمیت ویژه‌ای دارد. هر نوجوانی ممکن است سطح مختلفی از راحتی در بیان احساسات داشته باشد. مهم است که به مرزهای عاطفی آن‌ها احترام بگذارید و آن‌ها را به‌زور وادار به صحبت نکنید. با ایجاد اعتماد و احترام به خواسته‌هایشان، نوجوانان به تدریج احساس می‌کنند که می‌توانند بیشتر باز باشند.

توجه به نشانه‌های غیرکلامی

توجه به نشانه‌های غیرکلامی یکی از مهارت‌های کلیدی در برقراری ارتباط مؤثر با نوجوانان است. نشانه‌های غیرکلامی شامل حرکات بدنی، حالات چهره، تن صدا و سایر رفتارهای غیرکلامی هستند که می‌توانند به ما اطلاعات مهمی درباره احساسات، نگرانی‌ها و حالت‌های روانی فرد بدهند. بسیاری از نوجوانان ممکن است احساساتشان را به صورت کلامی بیان نکنند، اما از طریق رفتار، زبان بدن و نشانه‌های غیرکلامی به‌روشنی آن‌ها را نشان دهند. والدین باید به این نشانه‌ها توجه کنند و در مواقع مناسب با احتیاط درباره آن‌ها صحبت کنند.